Knuffels

In een weekblad las ik het verhaal van Saskia  die sedert dat haar zoon lymfeklierkanker heeft gehad , haar wachten in het ziekenhuis invulde met knuffels haken.
Eerst voor de kindjes  op de afdeling van haar zoon dan later voor de patiëntjes in de UZ van Gent, Leuven en Antwerpen.
Haar project  "Poekie" toverde voor veel kindjes een glimlachje op hun gezicht.
Ik vind dit wel een mooi initiatief .

Gezien ik al altijd handige vingers heb gehad, maar dan vooral voor degene die rond me zijn, wou ik wel instappen in het project" Poekie". Een mailtje naar Poekie was voldoende.
Ik heb wel in mijn "hobbykamertje" nog haak- en breinaalden en breiwol  .

Ik vind het wel tof om tijdens de verloren momentjes ( bvb voor de tv ) toch iets leuk te doen.
De foto's van mijn knuffels in wording kan je hier bekijken . Het leuke is dat ik ze steeds anders kan maken. Soms alleen met de grote van de knuffels te wisselen, de wol , de  kleur van ogen, de beentjes, de armpjes ..

Ze zullen allemaal met liefde gemaakt zijn.





Een paar ( regen) uurtjes verder, geluisterd naar mijn lievelingsmuziek, een stukje uit een boek gelezen, bijgepraat met familie en ....twee knuffels gemaakt.

Grappig hé ! Misschien verander ik er nog iets aan ...misschien niet ....

 

Gelezen in  "De laatkomer" van Dimitri Verhulst 

 " De meest weerkerende punten die stervenden zichzelf verwijten zijn, dat ze te veel hebben gewerkt, dat ze teveel hebben geleefd volgens de verwachtingen van anderen, dat ze de contacten met hun vrienden hebben verwaarloosd, dat ze zichzelf onvoldoende gelukkig hebben  gemaakt, dat ze te weinig hun gevoelens hebben geuit ......"

Ik kan dit volledig terugvinden in  de "levens"verhalen van de ouderen.
Blijkbaar maken mensen van die "oudere" generatie dan pas die reflectie.  
Misschien is het nu voor ons de tijd om  stil te staan bij die
punten en er ook iets aan te doen.

Werken we niet teveel ? Stress, burnout, rugpijn, hoofdpijn,depressie  ....

Leven we niet te veel volgens de verwachtingen van de anderen ? De verwachtingen van je partner ,van je ouders, je baas, je lief, je vrienden....

Maken we wel genoeg tijd voor onze vrienden en degene die belangrijk zijn voor ons ? Niet zo maar tijd via Facebook maar ook eens een uurtje echt bij praten ...

Gunnen we onszelf wel om gelukkig te zijn met wat we hebben ? Willen we niet allemaal meer en verder ....

Tonen we wel genoeg onze gevoelens ?  Zijn we misschien bang om onze gevoelens te tonen....

Meisje

Een verhaal in De Standaard  van 05 oktober door Bernard Dewulf.

" Ik ben in het rusthuis .
Voor mij zit bijna duizend jaar bij elkaar, verdeeld over een dozijn bewoners .
Ik mag voor dit eeuwenoude gezelschap lezen.
Sommigen hebben al de laatste pantoffels aan, anderen nog hun schoenen,
Sommigen laten het haar al waaien, andere hebben het nog in een pronte vorm gebracht.
Eén dame heeft haar parelsnoer om. Het licht de hele rusthuiskamer op.
Haar handtas staat als een gedenkteken  op haar schoot, klaar om mee te nemen in het hiernamaals.

Vooral zie ik onnoemelijk veel geschiedenis. Zet hun gezamenlijke tijdlijn op Facebook en de site crasht.
Eertijds schreef een dichter : iedere mens die sterft, is een museum dat brandt.
Intussen is die mens een geheugenkaart die op een dag uit het moederbord floept.
Miljarden bytes van leven zitten voor me. 
Ik kijk de dragers er van een na een aan en het duizelt me.
Allemaal hebben ze standaard de oorlog, de gouden jaren, de seksuele revolutie, de maanlanding, de eeuwwisseling en de digitale revolutie  meegemaakt.
Maar veruit de de meeste van hun"gegevens " bestaan uit hun kleine leven van altijd.
En altijd is het die kleine grootsheid die ik zoek.
Maar hoe kan ik in enkele minuten hun duizenden dagen scannen .
Een sneeuw van feiten dwarrelt onophoudelijk in deze lichamen, als in donkere sneeuwdoosjes. En allemaal zijn ze een blizzard van het verleden ."


Dit gevoel dat Bernard Dewulf zo mooi kan omschrijven, heb ik dikwijls bij het beluisteren van het levensverhaal van levensrijke ervaren mensen.